Dit is het berichtje dat ik 21 juni op mijn facebook pagina plaatste. Wat kreeg ik er veel lieve reacties op.
Lieve allemaal,
Ik krijg veel lieve en verontrustende berichtjes.
Ja het was vanmorgen inderdaad Dylan en na omstandigheden gaat het goed met hem.
Vanmorgen werd ik door school gebeld, ik was natuurlijk net de was aan het ophangen en met de tassen bezig. We zouden namelijk een weekendje weg. Ik hoorde mijn halve voicemail en ben als een speer naar school gereden. Dylan had een epileptische aanval gehad. Toen ik aankwam zag ik de ambulance staan, ik rende erheen. Ik was helemaal in paniek, die man pakte mij bij mijn arm en nam mij mee naar binnen. Daar stond meester Jan al te wachten. Beide erg emotioneel. Ik ben naar Dylan gebracht, hij was totaal verward en zag er slecht uit. Hij was vooral verontwaardigd dat ze “zomaar” de ambulance gebeld hadden.
Dylan heeft in het verleden epilepsie gehad, hier is hij overheen gegroeid. De ambulance gooide het daarom gelijk op zijn epileptische verleden. En ze waren al met het ziekenhuis aan het overleggen toen ik kwam. Hier was ik het niet mee eens en zei dat ook. Ze waren erg overtuigd van zichzelf en als ik er anders overdacht moest ik de huisarts maar bellen. Ik zei, prima dan ga ik die nu bellen. Gedaan en die zei ook, van kom maar meteen deze kant op.
Ik belde op de gang (tribune) en daar kwam Juf Ineke ook even bij zitten om te vragen hoe het ging. Ze begon ineens te huilen. Yvonne, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Hij werd helemaal blauw en schuimde uit zijn mond. Ik troostte haar, maar was zelf ook in shock. Toen zeiden ze de klas, is ook erg overstuur. Ik ben toen naar de klas gelopen om te zeggen dat het redelijk ging met Dylan. Ik heb een paar kinderen die aan het huilen waren geknuffeld en een dikke kus gegeven. Toen een ik de klas uit wilde lopen, vroegen een jongen. Mag ik alsjeblieft wel dit weekend bij Dylan komen kijken. Hij begon te huilen en zei, ik ben zo geschrokken. Ik pakte hem vast en moest zelf op dat moment ook een beetje huilen, gaf hem een dikken kus op zijn hoofd en zei, natuurlijk. En zei op welk nummer we woonden.
De klas wilde Dylan nog graag zien. Ik zei ik denk niet dat het goed is. Toen ik naar Dylan liep, wilde hij het zelf ook heel graag. En samen met meester besloten hem even kort mee te nemen. Hij weet er zelf niet veel meer van.
Wat is er nu gebeurd:
Dylan is tijdens het buitenspelen gevallen, en toen weer opgestaan en daarna in elkaar gezakt en kreeg toen een insult (aanval). Wat ik net hoorde van de kinderen die hier waren. Gingen veel kinderen gillen. Juf Ineke en meester Joep hadden pleinwacht en grepen gelijk in. Jan werd ook meteen gehaald en Ineke was in paniek en gilde dat ze niet wist wat ze moest doen. Kinderen gilden en huilden. Ze zagen Dylan schudden, met de ogen draaien, schuimen en blauw worden. Toen kwam hij weer bij, hij wilde opstaan en naar de klas lopen, zelf totaal geen idee van wat er gebeurd was. Dat de ambulance kwam vond hij dan ook erg raar, hij was immers alleen maar gevallen.
Na het klas bezoekje ben ik met hem naar de huisarts gegaan. Hij huilde alleen maar, ik voel mij niet goed mama. Ik zei steeds ik weet het schatje, daarom gaan we nu ook naar de huisarts. Zij hoorde ons verhaal onderzocht hem en belde zelf met het ziekenhuis. Ze vonden het nu toch ook wel een goed idee om hem te zien. Dylan was echt dood en dood ziek in de auto. Ik twijfelde om de ambulance weer te bellen. Edwin die ook op school was en Milan opgevangen had, belde mij net op dat moment. Ik begon te huilen dat ik niet verder met hem durfde te rijden. Hij is achter mij aan gereden naar het ziekenhuis. Daar werden we meteen opgevangen en werd hij onderzocht. Hij moest ook vreselijk overgeven. Ze ging daarna bellen voor een scan, we konden gelijk komen. Naïef, als ik ben, zei ik wat fijn dat het zo rustig is daar en we gelijk kunnen komen. Ja hij heeft de hoogste prioriteit, shit natuurlijk!
Eerst dacht ik geen bericht goed bericht. Toen we na een uur nog niets hoorden, dacht ik. Of ze moeten een heel plan maken hoe ze het gaan aanpakken en… De meest vreselijk dingen gaan door je hoofd. Gelukkig kwamen ze na 1,5 uur met het verlossende antwoord. Het ziet er goed uit, geen bloedingen en geen breuken in zijn hoofd. Wel werd hij ter observatie tot einde van de middag opgenomen. Gelukkig mochten wij tegen 17.00 naar huis.
Dylan heeft inmiddels weer wat kleur op zijn wangen en heeft weer wat babbels.
Dylan heeft al 6 jaar geen aanvallen meer gehad en is over de vorm die hij had ook al lang heen gegroeid. Ze denken daarom ook dat het gekomen is door de val en niet door epilepsie. Wel willen ze om het helemaal uit te sluiten over 2 maanden een scan van de hersenen maken.
Wij zijn super blij dat de eerste hulp op school zo goed is opgepakt en we hopen dat de kinderen (en de leerkrachten) dit ook snel een plekje kunnen geven.
Op dit bericht kwam vele fijne reacties. Ook reacties op de juf dat ze niet in paniek moest raken. Daar ben ik het totaal niet mee eens. Je bent nooit voorbereid op zoiets al dit. En als je het voor de eerste keer ziet, denk je echt dat het kind in je armen dood gaat. Het geeft voor mij alleen maar aan, dat de juf een mens is met veel gevoel en liefde voor haar vak.
Geef een reactie